Mathias Van de Wiele – Interview | Kwadratuur


Sketches Of Jazz, Muntpunt – Patrick Auwelaert

EN – Wheels lives up to its name in every sense: it’s as if the music on this album is propelled forward by a generator that could provide a small city with emergency lighting. It rocks and it rolls, it rages on and hardly touches the brakes. The rhythm section drives along a racetrack, the guitar of Van de Wiele infectiously roaring round the bends above the beat and continuing full throttle to a finish line that is also a new start. A seamless blend of compositions and improvisations.`

FR – Wheels est à la hauteur de sa réputation : la musique sur cet album semble comme propulsée par un générateur capable d’alimenter une petite ville en panne d’éclairage. Ça balance et ça swingue, ça fuse encore et encore, quasi sans interruption. La section rythmique suit un parcours soutenu ; Van de Wiele martèle sa guitare à coups saccadés de façon contagieuse, et il fonce vers un final également synonyme de nouveau départ. Une harmonie parfaite de compositions et d’improvisations.


Georges Tonla Briquet, Jazzenzo Jazz Magazine (22/08/2017)
“Het gitaartrio Wheels waagt zich in de Bermudadriehoek tussen jazz, improvisatie en rock. Het trio trok hartje winter de studio in, overlegden, daagden elkaar uit en gingen daarbij soms tot het uiterste.

De Italiaanse bassist Manolo Cabras (1971) is de meest ervaren van de drie. Hij duikt op in heel wat groepen waar improvisatie centraal staat zoals in de trio’s van de saxofonisten Ben Sluijs en Manuel Hermia en dat van pianist Erik Vermeulen. Gitarist en althoornist Mathias Van de Wiele trad al op de voorgrond met Moker en Brick Quartet. Drummer Jakob Warmenbol (1988) is de jongste van het gezelschap maar zijn naam raakt meer en meer bekend (Nest, The Unrevealed Society).

Van de Wiele leverde de helft van de composities. Een aantal nummers bestaat uit pure improvisatie. Zoals ‘The Air Is Thin Around Here’ waarbij de gitarist zich ontpopt als een volleerd althoornist. Een heel introvert stukje. Aanvankelijk sluit ‘Krik-Krak’ hierbij aan, maar alles verschuift geleidelijk meer en meer naar een stevige geluidswal.

Continu worden er op die manier patronen verlegd en verwisseld. In deze context eren ze ook Monk met een versie van zijn ‘Crepuscule With Nellie’. Ze ontleden eerst en assembleren opnieuw in hun eigen stijl. Zelf noemen ze het een muzikaal logboek van een introspectieve zoektocht. In het verlengde van Elliott Sharp en Marc Ribot, maar stilistisch vooral een soundtrack voor het televisieprogramma Uur van de Wolf.”


Claude Loxhay, Jazz’Halo (07/2017)
“Wheels est un trio qui rassemble le guitariste Mathias Van de Wiele, le contrebassiste Manolo Cabras et le batteur Jakob Warmenbol: histoire d’explorer les frontières entre jazz contemporain, rock, musique improvisée et effets électroniques.

On connaît bien Mathias Van de Wiele, le guitariste du groupe Moker, avec Bart Maris à la trompette, Jordi Grognard au saxophone ou à la clarinette et Giovanni Barcella à la batterie (albums Ladder, Overstroomd, KongKong), du nonet Chopsticks avec, au chant, Steven Segers, le chanteur de Greetings from Mercury et du Bricks Quartet avec Ben Sluijs. Ici, il nous fait découvrir un autre aspect de son talent: sur deux plages, il joue du cor, un instrument rarement utilisé en jazz par un soliste, si l’on excepte Tom Varner.

Le Sarde Manolo Cabras est l’un des contrebassistes les plus sollicités en Belgique: membre du quartet de Ben Sluijs, d’Heptatomic d’Eve Beuvens, du trio de Manu Hermia, il dirige aussi un quartet avec Jean-Paul Estiévenart et Nicola Andrioli. Le week-end dernier (le 9/7/2017), au Brosella, on a pu l’entendre, aux côtés d’Alexandra Grimal et Niels Van Hertum, lors de la carte blanche offerte à la vocaliste Lynn Casiers. Ici, en plus de la basse, il utilise aussi des effets électroniques.

On connaît moins bien Jakob Warmenbol, le batteur du nonet Nest (album Rub), ici il joue aussi des percussions.

Au répertoire, Crepuscule with Nellie de Monk, L’Inserpentone de Manolo Cabras, trois improvisations collectives et cinq compositions de Van de Wiele.

Deux pièces sont jouées au cor: The air is thin around here, sur tempo lent avec effets électroniques et Scream we are being squashed au style très “jazz”.

Côté guitare, à côté de ce Crepuscule with Nellie revisité par la guitare électrique, Wheels propose une alternance entre plages très “rock”, avec effets saturés de la guitare et rythmique très groovy (Keep on rollin’, Krik-Krak, L’inserpentone) , espaces d’improvisation collective (The air is thin around here, Bailed out, A clown forever avec effets électroniques) et ballades mélodiques (Souletude).

Souletude, entre soul et solitude, la quête de nouveaux horizons musicaux.”


Jean-Claude Vantroyen, Le Soir p.16 (12/07/2017)
“Mathias Van de Wiele à la guitare et au cor, Manolo Cabras à la contrebasse et à l’électronique, Jakob Warmenbol à la batterie et aux percussions. Voilà Wheels, un groupe qui roule magnifiquement sur les routes du jazz, du rock, de l’improvisation, de l’électronique, du minimalisme, de la musique très contemporaine donc. Le trio s’est retrouvé en 2015 au Théâtre américain du plateau du Heysel pour enregistrer ces dix morceaux en quelques sessions. Ils avaient la pêche et l’inspiration. La preuve par le résultat. Mathias Van de Wiele est impérial à la guitare et délicat au cor alto, Manolo Cabras et Jakob Warmenbol assurent un rythme implacable dans les morceaux durs, une coloration sophistiquée dans les pistes plus intimes. Une reprise de Monk, « Crepuscule with Nellie », un morceau de Manolo, « L’In- serpentone », cinq compos de Mathias et cinq improvisations collec- tives. Où « The air is thin around here » se dégage par sa finesse.”


Guy Peters, Enola (24/05/2017)
“Zuivere genres zijn niet meer van deze tijd. Bands slalommen ertussen met een vanzelfsprekendheid die een generatie geleden nog lang niet zo sterk ingeburgerd was. Dat levert daarom nog geen goede resultaten op, maar de kans zit er dik in dat het op z’n minst gaat intrigeren. Zo ook bij het trio Wheels, dat na twee EP’s toe is aan zijn eerste langspeler, die verscheen bij El Negocito Records.

Gitarist Mathias Van de Wiele (Moker, Yelemani Trio) en bassist Manolo Cabras (Manuel Hermia, Charles Gayle, Erik Vermeulen) startten het trio nog met Lander Gyselinck, al werd die intussen vervangen door Jakob Warmenbol (o.m. Nest en Bolhaerd). Samen trokken ze een paar dagen naar het Amerikaans Theater in Brussel, gewapend met een aantal losse ideeën en de intentie om binnen een wereld van improvisatie, jazz, rock en aanverwante zones op zoek te gaan naar gedeelde muzikale inspiratie.

Het leidde tot Souletude, een reisverslag dat de muzikanten voert langs weidse panorama’s, drukke en potige interactie, en momenten van abstractie. Het ene moment met een knoert van een sound, en even later terend op elektronische ruis en iets dat vaagweg herinnert aan de Americana van volk als Charlie Haden en Pat Metheny, zoals in het gemoedelijk schuifelende titelnummer.

Opener “Keep On Rollin’” kreeg dan weer een prima titel mee, aangezien het trio hier lekker davert met de blik gericht op de einder. Met een flukse vaart, maar ook vol momenten van lichtvoetigheid. “Krik-Krak” volgt dan een meer tegendraadse koers. Dit is hoekige grootstadsmuziek, waarin een tijdelijk moment van introspectie weerwoord krijgt van een broeierig stoofpotje dat knap aan de kook gebracht wordt. Minstens even sterk: Cabras’ “L’Inserpentone”, een compacte brok ongedurigheid die vaag ruikt naar New York.

Naast de composities van Van de Wiele (vijf van de tien stukken) zijn er ook een paar trio-improvisaties die moeilijk vast te pinnen zijn. Zo speelt de gitarist zelf althoorn op “The Air Is Thin Around Here”, een stuk waarin ruisende elektronica en resonerend metaal al snel een even prominente rol opeisen. Het korte “Bailed Out” heeft met z’n struikelende ritme, hoekige accenten en abrupte einde net iets te weinig cohesie om een gebalde vuist te maken.

“Scream! We Are Being Squashed”. Daar tegenover staan wel een paar troeven, zoals het ingetogen eclecticisme van “Drifting” en een prima versie van “Crepuscule With Nellie”, Monks even klassieke als dwarse ballade voor zijn vrouw. De afwisseling zorgt er alleszins voor dat het trio de aandacht weet vast te houden tot de laatste, uitdovende noten van “A Clown Forever”.


Ferdinand Dupuis-Panther, JazzHalo
“Souletude” wurde von Mathias Van de Wiele (guitar, alto horn), Manolo Cabras (bass, electronics) und Jakob Warmenbol (drums, percussion) eingespielt. Es ist Musik mit Seele, rockige, rotzige, freche und vorlaute Musik, wenn auch es auch kein Soul im traditionellen Sinne ist. Dass man beim Anblick des Covers an Einsamkeit und nicht an Seligkeit denkt, liegt auf der Hand. Durch die Windschutzscheibe eines Autos schauen wir auf eine menschenleere Straße, die sich so durch den finnischen oder schwedischen Norden schlängelt. Hatten die drei Musiker also doch auch “In my solitude” irgendwie mit im Gepäck, als sie sich zu den Aufnahmen des Albums trafen?

Aufgemacht wird das Album mit “Keep On Rollin’”, gefolgt von “Souletude”. Wir erfahren, warum die Luft hier dünn ist – “The Air Is Thin Around Here” – und lassen uns nachfolgend ein wenig treiben – “Drifting”. Mit dem “Bekenntnis”, man sei stets Clown (“A Clown Forever”), beschließt das Trio um den Genter Gitarristen Mathias Van de Wiele das vorliegende Album. Unaufhaltsam erscheinen Wheels. Die Weite wird gesucht. Der harte Rhythmus des Lebens ist stets präsent, auch bei “Keep On Rollin’”. Man hat beim Hören den Eindruck, es gehe sprichwörtlich über Stock und Stein. Mathias Van de Wiele lässt dafür seine Gitarre wimmern, kreischen, schreien, röhren. So vermittelt er uns eben die Querfeldeinfahrt musikalisch.

Viel weicher gestimmt ist dagegen die Gitarrensequenz in “Souletude”. Beinahe schon balladenhaft mutet die Komposition an. Bei Zuhören denkt man vielleicht an eine laue Mittsommernacht, wenn die Nacht zum Tag wird. Nur vereinzelt ziehen einige Wölkchen dahin. Kontemplation ist beim Zuhören angesagt. Man muss sich nur fallen lassen, wenn uns die teils weich gezeichneten Gitarrenriffs umgarnen. “Krik-Krak” gleicht musikalisch eher einem Auf und Ab. Man meint, hier werde das Bild eines Fliehenden gezeichnet, der nur hier und da mal eine Pause einhält und verharrt. Manolo Cabras weiß im Übrigen durch ein bewegtes Bass-Solo zu überzeugen, das sich in dem Kontext von Suchen und Verharren bewegt. Doch wie in anderen Songs auch ist das Freche und Aufmüpfige präsent. So denkt man bisweilen auch an Krawall, Rabatz und Aufruhr, wenn man den Linien des Trios folgt. “Drifting” eröffnet mit einer Art “atmosphärischen Störungen aus dem Off”. Teilweise klingt es nach dem Ruf der Sirenen oder der Kommunikation von Delfinen. Zu diesen elektronischen Effekten gesellt sich dann die von Van de Wiele gezupfte Gitarre. Was wir hören gleicht, um im Bild zu bleiben, einem warmen Wind, der aus der Sahara nach Europa herüberweht.

ßlich noch ein Wort zu “A Clown Forever”: Hören wir da nicht nur eine jaulende Gitarre, sondern auch ein scharfes Tick-Tick des Drummers? Was erzählen uns die Musiker eigentlich? Entführen sie uns vielleicht nur in eine Welt sphärischer Klänge? Das möge jeder für sich entscheiden.”


Herman te Loo, Jazzflits nummer 277 (01/05/2017)
“Het heeft even geduurd, maar na een dikke vijf jaar is er dan eindelijk een echt album van het Belgische trio Wheels. Er stonden al wel twee ep’s op het conto van gitarist Mathias Van de Wiele, bassist Manolo Cabras en drummer Jakob Warmenbol, maar van een volwaardige cd was het nog niet gekomen. ‘Souletude’ is een fijn eclectisch mengsel dat goed aansluit op het werk van Moker, de andere band van Van de Wiele. Daar horen we hem al met gemak wisselen tussen rauw rockspel en verfijnde kamerjazz. En net als die grotere groep is ook Wheels een collectief. Soms roept dat associaties op met het trio van James Blood Ulmer (zoals in de opener, ‘Keep on rollin’), waar alles strak en hecht boven op elkaar zit. Maar Wheels kan ook klinken als een verrassend improtrio, vooral wanneer Van de Wiele zijn gitaar verruilt voor de althoorn. Tussen de composities van de gitarist en de bassist en de vrije improvisaties door horen we ook nog een eigengereide interpretatie van Thelonious Monks ode aan zijn vrouw, ‘Crepuscule with Nellie’.”


Philippe De Cleen, Da Music (24/03/2017)
“Zoals de titel al aangeeft laat Wheels zich inspireren door kamermuziek en het thema eenzaamheid, al hoor je naast improvisatorische jazz toch ook invloeden van rockmuziek en minimal electronics.

Wheels, dat zijn Mathias Van De Wiele (Moker), Manolo Cabras (Charles Gayle Trio) en de van bij Robbing Millions en Nest bekende drummer-percussionist Jakob Warmenbol, die de lastige taak heeft om het vertrek van Lander Gyselinck (Labtrio, Stuff) op te vangen. Het album werd in het najaar van 2015 in een drietal dagen opgenomen in het Amerikaans Theater in Brussel. Mafi en Manolo Cabras zorgden ervoor dat de opnames in deze verrassende lokatie (een voormalige studio waar destijds het weer aangekondigd werd) voorspoedig verliepen.

‘Souletude’ is een logboek van die drie dolle, inspiratievolle dagen in de studio. Daarmee brengt de jazz- en improvisatiegroep na twee korte ep’s via Chopstick Records eindelijk een full album uit. Bedoeling was om de sound van het klassieke jazztrio te vernieuwen, waar de groep ook in slaagt, vooral omdat ze op een heel eigen manier werken rond vrije improvisatie en de verschillende persoonlijkheden goed tot uiting komen. De aanzetten, de ruwe schetsen komen hoofdzakelijk uit de koker van Mathias Van De Wiele, maar er is ook ruimte voor elektronica.

Opener Keep On Rollin’ (met video van Diederik Nuyttens) klinkt erg dwars rockend en zet meteen de krachtige toon met de stevige gitaarsolo’s van Van De Wiele. Met de titeltrack nemen ze gas terug en gaan ze voor melodieus sluimerende pracht. Ze nemen er dan wel de tijd voor, maar maken van improvisatie een kunst. Het duurt even voor ze de wilde rockenergie van zich afschudden.

Met het mooie, zondagsluie The Air Is Thin Round Here (met een heerlijke althoorn) bewijst de groep dat jazz hen van nature ligt. Dat rustmoment wordt meteen gevolgd door het zelfverklarende Krik-Krak, dat eerst volop ruimte geeft aan klankmatig experiment om zich gaandeweg op te werken tot hét hoogtepunt van dit album.

Crepuscule With Nellie (van de geniale Thelonious Monk) is even dollen met de jazzgeschiedenis. Wheels doet er verfrissende, nieuwe dingen mee. Tijdens Bailed Out doet het gitaarspel denken aan Marc Ribot en de escapades van John Zorn en in intieme passages als Drifting of Scream ! We Are Being Squashed (bonuspunten voor humor) weet de groep te overtuigen. Dat doet ook het filmische L’Inserpentone.

Wheels is klaar om jazzpodia en festivals (Gent Jazz? Jazz Middelheim?) onveilig te maken met dit materiaal.”


Philippe De Cleen, Written in Music (03/03/2017) ****
Souletude is het intrigerende resultaat van het trio Mathias Van De Wiele (Moker), Manolo Cabras (Charles Gayle Trio) en de van bij Robbing Millions en Nest bekende drummer-percussionist Jakob Warmenbol die de nogal lastige taak heeft om het vertrek van Lander Gyselinck (Labtrio, Stuff, etc) op te vangen. Zoals de titel al aangeeft laat het trio zich inspireren door kamermuziek en het thema eenzaamheid, al horen we naast improvisatorische jazz toch ook invloeden van rockmuziek en minimal electronics.

Het album werd tijdens het najaar van 2015 in een drietal dagen opgenomen in het Amerikaans Theater in Brussel. Mafi en Manolo Cabras – die via Negocito Records het album Melys In Diotta uitbracht – zorgden ervoor dat de opnames in de best verrassende lokatie (een voormalige studio waar destijds het weer aangekondigd werd) voorspoedig verliepen.

Souletude, zo verklaart de groep, is te beschouwen als een logboek van die drie dolle, inspiratievolle dagen in de studio. Daarmee brengt de jazz-/improvisatiegroep na twee kortere EP’s via Chopstick Records eindelijk een fullalbum uit.

Bedoeling was om de sound van het klassiekere jazztrio te vernieuwen, waar de groep op dit album erg goed in slaagt. Vooral omdat ze op een heel eigen manier werken rond vrije improvisatie en de verschillende persoonlijkheden goed tot uiting komen. De aanzetten, de ruwe schetsen komen hoofdzakelijk uit de koker van Mathias Van De Wiele op gitaar en althoorn, al is er ook ruimte voor electronica.

Opener Keep on Rollin’ (met video van Diederik Nuyttens) klinkt erg dwars rockend en zet meteen dankzij de stevige gitaarsolo’s van Van De Wiele de krachtige toon. Veel energie en een trio dat ervoor gaat, dat voel je al van bij het begin. Het trio is van meet af aan erg goed op dreef, zo stellen we vast.

Met de titeltrack nemen ze wat gas terug en gaan ze voor melodieus sluimerende pracht. Ze nemen er dan wel de tijd voor, maar laten horen dat ze van improvisatie een kunst kunnen maken. Het duurt even voor ze de wilde rockenergie van zich afschudden. Met het mooie, zondagsluie The Air Is Thin Round Here (heerlijke althoorn) bewijst de groep dat jazz hen van nature echt ligt. Dat rustmoment wordt meteen opgevolgd door het zelfverklarende Krik-Krak, dat eerst volop ruimte geeft aan klankmatig experiment en zich gaandeweg opwerkt tot hét hoogtepunt van dit album.

Crepuscule with Nellie (een compositie van de geniale Thelonious Monk) is even dollen met de jazzgeschiedenis. Ook eerder bewerkte de groep Monk (Work, dat te horen valt op de liveregistratie uit 2014). Hieruit blijkt dat Wheels schatplichtig is aan klassiekere jazz, maar daar verfrissende nieuwe dingen mee doet. Het trio experimenteert volop (bijvoorbeeld tijdens Bailed Out, waar het gitaarspel wat doet denken aan Marc Ribot en de escapades van John Zorn) en ook in de intiemere passages als Drifting of Scream ! We Are Being Squashed (bonuspunten voor humor) weet de groep ons te overtuigen van haar talent. Dat doet ook het filmische L’Inserpentone.

Wheels is klaar om jazzpodia en festivals (Gent Jazz? Jazz Middelheim?) onveilig te gaan maken met dit materiaal, zo blijkt uit dit Souletude. Ga hen dan ook vooral live (we zouden u bijna smeken) aan het werk zien. Dit trio maakt van élke lokatie in de kortste keren een uitvalsbasis voor hun fantastisch bij elkaar geïmproviseerde jazzrock met een wel érg edgy kantje.”


Reviews on “Ladder” – eNR051 2016

Bird is the Worm – Best of 2016 #14: Moker – Ladder (El Negocito Records)

Of all the albums to land on this year’s Best Of list, it’s the 2016 release from the quintet Moker that reflects the wildest personality. That personality, multifaceted and unpredictable, manifests as free improv pieces that send notes scattering like marbles at the epicenter of an earthquake, whimsical post-bop conversations that serve as a precursor to ultra-serious ambient jazz reveries, detours into rustic folk-jazz tranquility, and ominous ballads that speak to the heartbreak hanging over every love story and jazz-rock passages that imitate that same heart shattering into a thousand pieces. And more. So much more. The quintet of guitarist (and alto horn player) Mathias Van de Wiele, multi-reedist Jordi Grognard, trumpeter Bart Maris, bassist Lieven Van Pee, and drummer Giovanni Barcella are now five albums into their Moker collaboration, and this fascinating, fun session shows they’re nowhere close to peaking anytime soon. Dave Summer > Bird is the Worm


JAZZ. EL NEGOCITO RECORDS eNR051 (elnegocitorecords.com) ***(*)

Moker, qui vient de fêter ses 16 ans d’existence, s’inscrit avec Ladder dans la continuité de ses prédécesseurs. Si les compositions, partagées entre le trompettiste Bart Maris, le saxophoniste Jordi Grognard et le guitariste Matthias Van de Wiele (pilier du groupe), laisse une place grandissante à l’improvisation, la musique continue de passer allègrement du free bop au jazz rock, de l’électro (Maris, Lieven Van Pee) au répétitif/ambiant (?), sans jamais se contredire. Sans doute pas le meilleur album du groupe (Moker, paru sur le même label en 2009 tient à notre avis toujours la corde), mais pour les amateurs (dont nous sommes), aussi nécessaire que ses prédécesseurs. (Ph.E.) FOCUS le VIF


Sketches Of Jazz, Muntpunt Brussel –Koen Maes (Brosella)
‘Ladder’ is de zesde en recentste worp van het Gentse kwintet rond gitarist Mathias Van de Wiele. Net als op hun vorige platen legt de groep ook hier een avontuurlijke weg af, gelardeerd met humor. Opvallend is hoe gedreven deze muziek klinkt. Drummer Barcella zweept de overige bandleden op als een slavendrijver. Dat neemt niet weg dat er af en toe gas wordt teruggenomen om plaats te ruimen voor exotischer klanken. De muziek op ‘Ladder’ klinkt even fris en aanstekelijk als die van een jonge popgroep. Hypnotisch.

Franpi Barriaux, Citizen Jazz (25/06/2017)
“Moker est un orchestre symbolique de la Flandre. Composé de musiciens renommés en Europe, tel le trompettiste Bart Maris ou le contrebassiste de De Beren Gieren Lieven Van Pée, il peine cependant à dépasser les frontières de la Belgique malgré ses dix ans d’existence et ses cinq albums. Basé à Gand, à l’instar de la plupart des musiciens flamands impliqués dans le spectre des musiques improvisées, Moker, qui signifie marteau en néerlandais, est soutenu par le label El Negocito Records qui documente à merveille cette scène trop négligée dans l’Hexagone. Certes, Maris et sa trompette percluse d’effets a déjà frappé les esprits lors d’une collaboration avec Walabix, et le batteur Giovani Barcella a fait forte impression récemment avec Charles Gayle aux Soirées Tricot. En revanche le guitariste et corniste Mathias Van de Wiele, qui assurément tient le manche de ce marteau, n’a pas la notoriété qu’il mérite.

Pourtant, l’improvisation très ouverte de Ladder (échelle en anglais : sans doute un clin d’œil au théâtre Scala de Gand où a eu lieu l’enregistrement, plutôt qu’une métaphore filée dans les travées d’un magasin de bricolage), ainsi que le format court des titres, doivent beaucoup au jeu à la fois pugnace et aérien de Van de Wiele. Durant toutes ces années, le line-up a évolué, des amis comme Joachim Badenhorst sont passés, mais le guitariste est immuable. C’est lui qui donne la température. Elle bouillonne au cœur du bien huilé « Zwengel » où les riffs acides viennent se fracasser sur une rythmique funk brûlante, attisée par les cascades volcaniques du ténor de Jordi Grognard. Elle est néanmoins plus douce lorsque sur « Skopalli », les plaintes traînantes des cordes viennent s’unir aux cris de sa clarinette.

La relation triangulaire entre Maris, Grognard et Van de Wiele est un véritable catalyseur de mouvement. Elle pénètre au plus profond de l’axe de Barcella et Van Pée (« Zwarr Metaal »). Comme souvent dans les projets auxquels s’attache Bart Maris, l’omniprésence de l’électronique et l’électricité convoie énormément de sensations. Dans Moker, celles-ci sont utilisées pour une narration avide de détails. Les morceaux forts expressifs de Ladder permettent de développer une idée ou un climat en peu de notes, d’autant plus quand ceux-ci se chevauchent, à l’image de la fugace déflagration collective de « Kruidsteen » qui semble répondre à l’indolence souriante de « Mind The Gap ». Un album d’une grande fraîcheur qui invite à s’intéresser de près à la scène gantoise.”


“When Moker, the quintet of guitarist (and alto horn player) Mathias Van de Wiele, multi-reedist Jordi Grognard, trumpeter Bart Maris, bassist Lieven Van Pee, and drummer Giovanni Barcella, let the gates open and jazz rock mixed with ambient and free improv tumble out, there’s no reasonable way to nail down the personality of the ensuing ruckus. Ladder combines electro-acoustic passages with rustic folk, resulting in a rock-infused sound with raw power. The threat of heartbreak looms heavily. Ambient drones come to life in brief, melodic fragments. This is the band’s fifth album, and their wild imagination shows no hint of leveling off.”

Dave Summer, Best of Bandcamp Jazz – September 2016


 

le-soir-klein


 

enola


 

jazzflits


De Standaard – 14/09/2016 – Karel Van Keymeulen

Moker is een van de hechtste bands in de Belgische jazz. Op hun vijfde album blijven vrijheid en speelsheid een belangrijk kenmerk in een mix van meeslepende en avontuurlijke stukken. Titels zoals ‘Dikken Beuk’ zeggen het al: wat gekte en enige dwarsheid zijn nooit ver weg. Ze laten een nummer graag eens scheef lopen. Sommige songs zijn collectief gemaakt, andere zijn van de hand van gitarist Mathias Van de Wiele, trompettist Bart Maris of saxofonist Jordi Grognard. ‘Joy Collision’ is een plezierig thema, met een stevige rockbeat en een heerlijke trompet. In ‘Zwengel’ jongleert de gitaar met effecten. ‘Streamin’ is een prachtige ballad met een uitstekende Grognard. Over ‘Uthiopia’ hangt een oosters parfum. ‘Zwaar Metaal’, met geladen blazers, zet er stevig de beuk in. Duetten tussen trompet of gitaar en klarinet creeëren tussendoor een rustige sfeer. In ‘Kruidsteen’ wringen en schuren de klanken. Avontuurlijke plaat.


JazzHalo – 17/11/2016 – Ferdinand Dupuis-Panther

Der Schmiedehammer, nichts weiter bedeutet Moker in der deutschen Übersetzung, das sind Mathias Van de Wiele (guitars & alto horn), Jordi Grognard (tenor saxophone, clarinets & bansuri), Bart Maris (trumpet & electronics), Lieven Van Pee (bass & electronics), und Giovanni Barcella (drums). Nun saust der Hammer mit allerlei Klang und Kling und Klong auf den Amboss im Gehörgang nieder. Dabei verspürt man Funkenflug, erlebt ein buntes Feuerwerk, vermeint ein Heulen, Grölen, Winseln, Fauchen, Zischen, Dröhnen und Hämmern zu hören – schlicht Musik des Industriezeitalters und weniger der sterilen Postmoderne. 15 Jahre schon bewegt der Klanghammer die Gemüter, Symbol für die Kreativität der fünf musikalischen Kunstschmiede, die Moker bilden. 15 Titel sind auf dem aktuellen Album zu hören, inspiriert von Jazz, Krautrock, Afro Beat, elektronischem Klangmischmasch und psychodelischer Musik der 1970er Jahren. Na ja, und immer sind im Geiste auch Coltrane, Coleman, Miles und all die anderen Größen aus der Jazzgeschichte anwesend, oder?… > Complete Article

 

 

Reviews on “Overstroomd” – W.E.R.F.113 2013

Dynamic quintet session with Bart Maris on trumpet, Jordi Grognard on tenor sax & clarinets, Mathias Van de Wiele on guitar, Lieven Van Pee on double bass, and Giovanni Barcella on drums. Modern jazz that still takes time to swing, while also settling into something more meditative when the mood strikes them. Clarinet work really elevates many of the tracks, especially when rock influences manifest on an album track. It’s a cohesive album, but the quintet presents varied facets of their sound… similar but differentiated, like a parade of reflections. Pick of the Week. (Dave Summer, eMusic 09/04/2013)

 

 

Jazzaround Magazine Moker, Overstroomd

Le quintet de Moker a vu le jour en octobre 2000, sous l’impulsion du guitariste Mathias Van de Wiele. Si elle revendique haut et fort ses racines jazz, cette formation puise son énergie tant dans la libre improvisation que dans l’univers électrique du rock, au travers d’un répertoire axé sur les compositions originales de son leader. Après avoir pas mal tourné en région gantoise (du Minor Swing au Vooruit), le groupe a rapidement enregistré un premier album pour le label Bluejackjazz Records en 2001, puis un deuxième autoproduit en 2003. Après une tournée organisée par les Jazz Lab Series, le quintet a enregistré, en 2005, pour le label Werf, l’album « Konglong » qui comprend une dizaine de compositions originales de Mathias Van de Wiele et trois improvisations collectives. Voici donc le deuxième album Werf présenté par Moker. On y retrouve, outre le leader, deux des piliers de la formation : le trompettiste Bart Maris, musicien tout terrain, fidèle membre du Flat Earth Society comme du groupe Jaune Toujours ainsi que le batteur Giovanni Barcella que l’on a souvent entendu au sein de Mäâk Spirit de Laurent Blondiau, comme des différentes formations de Jeroen Van Herzeele. A la contrebasse, Lieven Van Pee a succédé à Dajo De Cauter et le saxophoniste Zeger Vandenbusche a cédé sa place à une des figures montantes de la scène belge : Jordi Grognard,  saxophone ténor rageur et clarinette basse ombrageuse. Présent sur une plage de l’album Buenaventura de Mäâk Spirit, celui-ci fait aussi partie du quartet du contrebassiste italien Nicolas Lancerotti (album « Skin » de 2012) et vient de se produire, à l’invitation de la Maison du Jazz de Liège, au club Pelzer, en trio avec la rythmique de Manu Hermia, soit Manolo Cabras à la contrebasse et Joao Lobo à la batterie. « Overstroomd » (inondé) comporte neuf compositions originales qui illustrent bien cette volonté d’explorer tout le spectre de la sphère jazz : de l’énergie post-bop de la composition type à l’explosion free de La Resistenza ou les explorations sonores de la trompette bouchée sur Krakke Mikkel, en passant par l’atmosphère électro-bluesy  de Bouya-Ka ou les racines authentiquement blues de Tsunami Blues avec un Jordi Grognard très convaincant à la clarinette basse comme sur le très beau Carnavalesco. Un album qui explose comme un feu d’artifice. Claude Loxhay

————————————————————————————————————————————————————

Jazzhalo / Ferdinand Dupuis-Panther

Nein nicht auf dem vor Jahren eigens gegründeten Label chopstick hat Mathias Van de Wiele seine jüngste CD veröffentlicht, sondern auf dem Label von De Werf. Moker, zu Deutsch „Schmiedehammer“ – das sind neben dem Gitarristen und Althornspieler Van de Wiele, der Trompeter Bart Maris, Jordi Grognard, der Tenorsaxofonist und Klarinettist, Lieven Van Pee am Kontrabass und Giovanni Barcella am Schlagzeug.
Gleich zu Beginn der Einspielung – der erste Titel der CD nennt sich „Bouya-Ka“ und lässt an Musik aus dem Norden Afrikas oder an die Griots aus Mali denken – traut man zunächst seinen Ohren nicht. Van de Wiele spielt lockere Rock-Riffs, die ins Bluesige auslaufen, ehe dann die Melange durch Grognards markante Saxofonfacetten und Maris Trompetenklang bereichert wird. Und das ist erst der Anfang auf einer CD, für die Van de Wiele alle Titel komponiert hat.
Eingängig und mit hohem Wiedererkennungswert sind die Melodiepassagen, die Moker spielt. Manchmal meint man sogar Nat und Cannonball Adderley seien wieder auferstanden. „Der Schmiedehammer“ geht in die Beine und schreit nach Bewegung auf dem Dancefloor. Zugleich versetzt „Bouya-Ka“ den Zuhörer zeitweilig, so meine ich, auch auf den lebhaften Markt von Fez’ Altstadt mit seinen Gauklern und Musikern.
Mit schnellem Rhythmus kommt der „Sjeik of the ice age“ daher. Sehr dominant ist hier der Bläsersatz mit Maris und Grognard. Hm, nur fragt man sich, was es mit dem „Scheich der Eiszeit“ eigentlich auf sich hat. Bei den jeweils kurzen Soli von Maris und Grognard halten sich die übrigen Musiker sehr im Hintergrund. Das gilt aber auch für die weiteren Bläserpassagen. Oh, auch ein kurzes Schlagzeugsolo ist zu hören, ehe eine schräge Bläsersequenz das Stück abschließt.
Bassläufe und anschwellender Bläserklang stimmen uns auf „Tsunami blues“ an, sehr verhalten zu Beginn, so wie ja auch der Tsunami sich nach und nach zur Urgewalt auftürmt.
Zarte „Miles-Tunes“ folgen dank Bart Maris – und noch immer hat die Riesenwelle uns nicht erreicht. Sie „schlummert“ noch irgendwo, und der Zuhörer wartet eigentlich auf das Inferno, auf das Crescendo, wenn die Riesenwelle sich über das Land ergießt. Doch nichts davon ereignet sich. Ist „Tsunami Blues“ also der Nachgesang nach dem Tsunami, nach dem unvorstellbaren Unheil und der Zerstörung, die medial bis zu uns vordrang? „Overstroomd“ – ist das noch so eine Katastrophe, die gekonnt vertont wurde? Beinahe im Gleichklang erklingen bei dieser Van-de-Wiele-Komposition Bläser und Gitarre. Bisweilen „stört“ der „dissonante Gitarrensound“ die Bläserläufe. Ist ein Deich gebrochen? Kommt das Wasser näher? Oder ist hier gar nicht von einer Flutkatastrophe die Rede? Narren, die unterwegs sind. Gaukler, die ihr Können zeigen, Konfettiregen, der niedergeht, das mag sich der eine oder andere Zuhörer von „Carnavalesco“ als Bild zur eingängigen Musik vorstellen. „Kammermusikalisch-getragen“ endet die Einspielung mit „Coda“. Also, Ohren auf für den „Schmiedehammer“!

© text Ferdinand Dupuis-Panther